Με άποψη!...

"Στην αντίπερα όχθη του «υπέροχα». " 

Ένα ακόμα ηλιόλουστο πρωινό στην Ελλάδα,

που λες κλείνει το μάτι πονηρά στις άλλες χώρες, αυτές που 

ταλαιπωρούνται από τα νεύρα της φύσης Απολαμβάνοντας λοιπόν ένα ηλιόλουστο καφέ στη βεράντα μου, ήταν αδύνατον να αποφύγω τις σκέψεις. Σκέψεις γι? αυτή την κάποτε πανέμορφη πρωτεύουσα που τώρα μοιάζει με κουρασμένη πρώην καλλονή. Στην Αθήνα του τσιμέντου, στην Ελλάδα της άναρχης πολεοδόμησης, ο ήλιος εξακολουθεί να συγχωρεί τα λάθη μας και να μας χαρίζει την εύνοια του.

Και αρχίζει η φαντασία μου να ταξιδεύει. Να φαντάζεται πώς θα ήταν η πόλη μας, η χώρα μας, δίχως τόσο τσιμέντο, με πεζοδρόμια, με πάρκα, με πράσινο, με πολίτες που θα φασκέλωναν τους συνανθρώπους τους σπάνια, δεν θα έβριζαν για ψύλλου πήδημα και δεν θα πέταγαν το άδειο πακέτο από τα τσιγάρα τους στο δρόμο. Θα ήταν υπέροχα, μα δυστυχώς βρισκόμαστε ακριβώς στην αντίπερα όχθη του «υπέροχα». Έχουμε περιφρονήσει αυτή τη χώρα που λες τη χάιδεψε και συνεχίζει να τη χαϊδεύει ο Πλάστης. Της γυρίσαμε τις πλάτες θεωρώντας ίσως ότι αυτό το χάδι μας το χρώσταγε. Κι αντί όλη αυτή η ομορφιά γύρω να μας ημερεύει, εμείς εξελιχτήκαμε σε αγρίμια. Το αυθαίρετο και η αυθαιρεσία έγιναν το «χόμπι» μας ή ακόμα αυστηρότερα η μαγκιά μας. Η μπαγαμπόντικη συμπεριφορά, μπορεί κανείς δίχως τύψεις να πει, μπήκε και καθόρισε την καθημερινότητα μας. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να γίνουμε γκρινιάρηδες. Σαν ένα άγνωστο, πολύ κακό και προερχόμενο από άλλο πλανήτη ον, να θρονιάστηκε εδώ και χρόνια στη χώρα μας για να σαμποτάρει την ευτυχία μας. Μάθαμε να κοιτάμε απέναντι για να χρεώνουμε τα δικά μας λάθη. Πάντα κάποιος άλλος φταίει που χτίσαμε τη χώρα μας άναρχα, που πετάμε τα σκουπίδια από τα μπαλκόνια, που ανοίγουμε το παράθυρο του αυτοκινήτου και εκσφενδονίζουμε το άδειο κουτί του αναψυκτικού, που περνάμε δυναμικά και αεράτα το κόκκινο φανάρι σκοτώνοντας ή τραυματίζοντας τον ανυποψίαστο νομοταγή που έτυχε να κάνει το «λάθος» να περάσει με πράσινο. Σήμερα, εμείς οι νεοέλληνες της αιώνιας καψούρας, εμείς που ξοδέψαμε χρήματα σε λουλούδια στα μπουζουκάδικα, που τα καλοκαίρια ακούγονταν από τα αυτοκίνητα τα τσιφτετέλια της καψούρας στη διαπασών, «απολαμβάνουμε» τα λάθη μας. Αναρωτιέμαι ωστόσο αν τελικά έχουμε καταλάβει και άρα χρεώσει στους εαυτούς μας τα σφάλματα μας. Αν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι κι εμείς βρε αδερφέ, κάπου φταίξαμε για ό,τι μας συμβαίνει. Αν τέλος πάντων, αρχίζουμε να μαθαίνουμε ότι ένας λαός πρώτα καταρρέει πολιτισμικά και ύστερα οικονομικά. Για όσους το κατάλαβαν εύχομαι να το διδάξουν στα παιδιά τους. 

Από :Ιωάννα Νοταρά Συγγραφέας