Ο αντίλαλος !!!!

Της ζωής έλεγε..... 

Έλεγε τις μυρωδιές των λουλουδιών που δεν έβλεπες... 

παραμύθια έλεγε όπως για τις φωνές των αγγέλων που δεν άκουσες. 

Πάνω απ όλα ο αντίλαλος βαθύς και μακρινός έλεγε τις χρυσαφένιες ώρες, ώρες καρδιάς ετούτες που δεν καλοπρόφτασες. Πάντα τέντωνες το αυτί για να ακούσεις την φωνή ζωής που δεν έκανες, καθώς ίσιωνες την πλάτη περιφρονητικά σε τούτη εδώ την ζωή.

Καθώς την πάγωνες και την απαξίωνες. Καθώς περίμενες μέσα στον αντίλαλο να φανεί η άλλη. 

 Αυτή της υπόθεσης.

 Η ανυπόστατη ζωή, η ζωή του ''τότε'' και του '' αν''.

Αυτή που δεν θα ζήσεις.

 Λες και αυτή ήταν μια βασίλισσα παραμυθιού που σου την πήρανε με απόφαση δικαστηρίου ερήμην σου, λες και δεν την έδωσες, λες και δεν την ρουφιάνεψες με τα ίδια σου τα χέρια στον μπάτσο του Αόριστου Χρόνου, στην αστυνομία της Αναβολής, της Ώρας που Δεν Έρχεται... 

Ο αντίλαλος της ζωής ζωντάνευε όλο και πιότερο καθώς το μέταλλο της φωνής του χτυπούσε στο βαθύ ατσάλι του χρόνου..... - ''Και συ τι θα έκανες, ποιον θα είχες, πόσο μόνος αν δεν ήταν ... η άλλη ζωή, αυτή που πάντα περιμένει...'' ο αντίλαλος έλεγε. Αγγελική Αρβανιτοπούλου 

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας Master in Clinical Psychology, University of Indianapolis Harvard edx