Αφήστε...

Ήσυχο το Μακαρίτη τον.

Ανδρέα Παπανδρέου  

Τον τελευταίο μεγάλο ηγέτη 

της χώρας 

 Ουδείς μπορεί να καπηλεύεται και να κατακρίνει, πόσο μάλλον να «απαγορέψει» σε όλους που των λάτρεψαν να του προσφέρουν φόρο τιμής...
Και όσοι έχουν μελετήσει σε βάθος την συγκλονιστική πορεία του Ανδρέα Παπανδρέου.

 -Στον πανεπιστημιακό, οικονομικό και πολιτικό στίβο.

- Την δυνατότητα ανάλυσης των εξελίξεων μέσω των «διδαγμάτων» από τις ευφυείς κινήσεις ή τα λάθη του.

 Ήταν άλλωστε ο πολιτικός που δεν απέφυγε να ομολογήσει «mea culpa», αιφνιδιάζοντας το «μακρινό» 1988, τους πολιτικούς του αντιπάλους της ΝΔ, που είχαν καταθέσει πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης στην βουλή.

 Ουδείς επίσης μπορεί να καταγγείλει όσους είχαν βιωματική σχέση με τον Ανδρέα Παπανδρέου- σχεδίασαν δίπλα του ή ήταν «μπροστά» σε κρίσιμες αποφάσεις του, γνώρισαν «καλύτερα από τον καθένα» τα μονοπάτια της σκέψης του ή και ζήλεψαν το πολιτικό του ένστικτο. 

Ουδείς μπορεί εύκολα να κατηγορήσει 

τους ανθρώπους της ζωής του, γνωστούς 

και άγνωστους.

 Ουδείς φυσικά μπορεί να κατηγορήσει ,

 πχ το κόμμα που ίδρυσε, για την 

απόφαση να οργανώσει εκδηλώσεις 

για τα 100 χρόνια από την γέννησή του.

 Πολλοί όμως – απλοί ψηφοφόροι που τον λάτρεψαν ή και τους εξόργισε ακόμη- μπορούν, μετά από δεκάδες επικλήσεις, ειδικές αναφορές και υπερβολικές νύξεις να αναρωτηθούν, πότε θα σταματήσει αυτό το «παιχνίδι» με το «όνομα» του Ανδρέα. 

Πότε θα σταματήσει το «παιχνίδι» με 

τους πάλαι ποτέ εκατοντάδες χιλιάδες

 ανά την Ελλάδα ψηφοφόρους του. 

Πότε θα μπει φρένο στην υπερέκθεση

της πορείας ενός μεγάλου πολιτικού,

 στην εποχή του όμως.

 Δεν έχουν ακούσει προφανώς «αναποφάσιστους» στα γκάλοπ, να σχολιάζουν «αφήστε, ήσυχο τον Ανδρέα» 

και να εννοούν ότι προτιμούν όταν θέλουν «να τον θυμούνται», αλλά όχι να …τους τον θυμίζουν οι διάφοροι «ανδρεϊκοί»

 σε κάθε «ευκαιρία»…