ΕΡΧΕΤΑΙ...!

ΟΣΟΝΟΥΠΩ ...

 

Το επικό εμβατήριο μιας 

άλλης εποχής!!!!!!! 

 Επειδή πράγματι έχει περάσει πολύς καιρός χωρίς νέα μου, πρέπει να σημειώσω ότι όταν καλυτερέψει ο καιρός κι έρθει η άνοιξη, θα καλέσω ξανά τις φίλες και τους φίλους με την ευκαιρία ενός καινούργιου βιβλίου.

 

Αυτό το βιβλίο ήταν έτοιμο εδώ και πολύ καιρό, αλλά λόγοι άσχετοι δεν μου επέτρεψαν ν' ασχοληθώ μαζί του.

 Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα. 

Δεν μπορώ να γράψω μυθιστόρημα γιατί απλώς δεν θέλω να παρακολουθώ τη ζωή των ηρώων μέχρι το τέλος τους... 

Παρ' όλο που κυκλοφορούν άπειρα μυθιστορήματα, εγώ έχω την εντύπωση ότι το μυθιστόρημα δεν είναι πλέον ο φορέας του ρεύματος των καιρών.

 Έχει προ πολλού αυτοκτονήσει. 

 Προτιμώ να διαβάζω τα μυθιστορήματα παλιότερων συγγραφέων που αγάπησα και κάποτε γέμιζαν την καρδιάκαι το νου μου. 

Ξανά και ξανά. 

Έλληνες και ξένους. 

 Ένα παράδειγμα είναι τα έργα των συγγραφέων της περίφημης Γενιάς του 30.

 Ήταν οι συγγραφείς που με οδήγησαν στους ανθισμένους κήπους της νεοελληνικής λογοτεχνικής παραγωγής κι ένιωσα κι εγώ ότι ανήκω σε μια Ελλάδα που δημιουργεί κι έχει όνειρα. 

 Δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις των σημερινών λογοτεχνών με εκείνους, δηλαδή τον Άγγελο Τερζάκη, τον Μ. Καραγάτση, τον Τάσο Αθανασιάδη, τον Στρατή Μυριβήλη, τον Κοσμά Πολίτη, τον Γιώργο Θεοτοκά κ.ά. 

 Και επιμένω σ' αυτούς τους συγγραφείς γιατί έθεσαν και έθιξαν καίρια ζητήματα καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, ταξικής αντιπαλότητας και πολιτισμικής ταυτότητα, όπως χαρακτηριστικά παρατηρεί ο Δημήτρης Τζιόβας στο βιβλίο του «Ο μύθος της γενιάς του Τριάντα. Νεωτερικότητα, ελληνικότητα και πολιτισμική ιδεολογία». 

Μπορεί ο κόσμος να πηγαίνει μπροστά, αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι τα πράγματα εδώ δεν είναι και τόσο απλά. Βρισκόμαστε σ' ένα σταυροδρόμι και νιώθουμε όλοι ότι η οικονομική κρίση με τα παρεπόμενά της, αφήνει βαθιές πληγές στην ελληνική κοινωνία και ο καθένας μας προσπαθεί, όπως-όπως, να προσπεράσει τις δυσκολίες για να βγει αλώβητος στην αντίπερα όχθη.

 Κάποιοι συνάνθρωποί μας δεν τα καταφέρνουν.

Νιώθουμε ότι χάνουμε, καθημερινά, τις πηγές πολιτισμού, κι αυτός που μένει δεν είναι παρά ένας πολιτισμός απάνθρωπος. Φτωχαίνουμε. 

Αδειάζουμε από ψυχικό περιεχόμενο.

 Τέλος πάντων, δεν έχω διάθεση να γράψω μυθιστόρημα γιατί έχω την εντύπωση ότι θα προσφέρω στους αναγνώστες κάτι για να ξεχάσουν τη σκληρή πραγματικότητα που ζούμε. 

Αυτό που έχω γράψει είναι το επικό εμβατήριο μιας άλλης εποχής. Αναμείνατε... 

 Πηγή: Νίκος Λαγκαδινός