Ο Μύθος των 180 :

Οι Πρόσφατες δηλώσεις.!!

Της Ντόρας Μπακογιάννη

Για την στάση της Νέας Δημοκρατίας στο πρώτο Μνημόνιο

Δεν υπενθύμισαν μόνο τις ιστορικές ευθύνες της τότε ηγεσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όσων βουλευτών της ακολούθησαν πειθήνια, όπως ο σημερινός πρωθυπουργός, την σκληρή γραμμή Αντώνη Σαμαρά για αρνητικό ψήφο. Αλλά αποδόμησαν και τον μύθο ότι θα μπορούσε με κάποιο μαγικό τρόπο να εξασφαλιστεί η συναίνεση της ΝΔ και να βρεθούν 180 θετικές ψήφοι, ώστε να μη σηκώσει μόνο του το ΠΑΣΟΚ την ιστορική ευθύνη.

Συγκεκριμένα, και πώς έχω καταγράψει τα πράγματα:

Θα ήταν πολιτικά πολύ βολική τότε για την κυβέρνηση Παπανδρέου η προκήρυξη εκλογών, ή η προκήρυξη δημοψηφίσματος ή ακόμα και η ψήφιση του πρώτου Μνημονίου με 180 ψήφους. Αλλά το ρίσκο ήταν εθνικά απαγορευτικό: και κανείς δεν δικαιούται να παίζει τις τύχες της χώρας στα ζάρια. Για να γίνουν τα δύο πρώτα χρειαζόταν χρόνος που δεν υπήρχε. Και για να γίνει το τρίτο χρειαζόταν έστω απειροελάχιστα υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση. Που και αυτή δεν υπήρχε.

Δεν υπήρχε κανένα απολύτως χρονικό περιθώριο ούτε για εκλογές ούτε για δημοψήφισμα μπροστά στην αδήριτη εθνική ανάγκη να αποφευχθεί το ολοκαύτωμα της βίαιης χρεωκοπίας το Μάιο του 2010. Πολύ απλά, δεν θα προλαβαίναμε να στήσουμε τον Μηχανισμό, πριν χρεοκοπήσουμε. Αρκεί να υπενθυμιστεί ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: χωρίς εκλογές ή δημοψήφισμα, η εκταμίευση της πρώτης δόσης του Μηχανισμού Στήριξης στην Ελλάδα, μετά από όλες τις απαραίτητες διαδικασίες έγκρισης (Ε.Ε. και ΔΝΤ), ολοκληρώθηκε μόλις στις 18 Μαΐου 2010 το μεσημέρι. Λίγες μόνο ώρες πριν τη λήξη του ομολόγου των 8,5 δισ. στις 19 Μαΐου 2010 που, χωρίς την εκταμίευση θα σήμαινε την βίαιη χρεωκοπία της χώρας.

Όσο για τους 180, ό,τι και να λέγεται, κανείς, απολύτως κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα υπήρχαν αρκετοί βουλευτές της αντιπολίτευσης που θα στήριζαν το πρώτο Μνημόνιο για να ψηφιστεί με ειδική πλειοψηφία. Τα γεγονότα είναι τα εξής, πέρα από τι θα ήλπιζε ο ο ένας ή ο άλλος:

- Το θέμα συζητήθηκε τότε διεξοδικότατα. Ό,τι μπορούσε να γίνει τότε, έγινε, και το γνωρίζουν όλοι. Είχε μάλιστα υπάρξει και επικοινωνία του Γ. Παπανδρέου με τον τότε αρχηγό της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά και άρνηση του τελευταίου να στηρίξει τον μηχανισμό στήριξης. Οι λόγοι αναλύθηκαν σαφέστατα στην ομιλία του κ. Σαμαρά στις 6 Μαΐου 2010 στην Βουλή και θα μπορούσαν να συνοψισθούν στις εξής δύο φράσεις του: «Υπάρχει κανείς που να θέλει να εκλείψει κάθε πολιτική δύναµη που θα είχε το κύρος να ασκήσει θεσµική αντιπολίτευση; …Η Κυβέρνηση το στηρίζει το νοµοσχέδιο και θα το περάσει. Έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Εµείς οφείλουµε να το απορρίψουµε, για να µπορούµε να χαράξουµε άλλο δρόµο και να πείσουµε γι’ αυτόν το δρόµο».

- Άλλωστε, οι στενότεροι συνεργάτες του τότε αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχουν αποκαλύψει ότι ο κ. Σαμαράς είχε αποφασίσει να μην το ψηφίσει αρκετές μέρες πριν τη ψηφοφορία: «μας το ανακοίνωσε 3 μέρες πριν, μας είπε να το κρατήσουμε για να μην βγει στον τύπο και αρχίσει να γίνεται αυτή η σπέκουλα» (βλ. Χρ. Λαζαρίδης, από 33’30’’ στο ακόλουθο βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=l_e3jUASdRY )

- Στις 6 Μαΐου 2010 πραγματοποιήθηκε στο γραφείο του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στη Βουλή κρισιμότατη σύσκεψη επί του θέματος, παρουσία σειράς υπουργών και συνεργατών του πρωθυπουργού. Όλοι αντιλαμβανόντουσαν την σημασία να ψηφιστεί η Συμφωνία με όσο το δυνατόν περισσότερους ψήφους. «Ποιους 180; Και οι 300 θέλω να την ψηφίσουν», είπε ο Γιώργος Παπανδρέου. Όλοι αντιλαμβανόντουσαν όμως πλήρως και την αδυναμία του Αντώνη Σαμαρά να αντιληφθεί την κρισιμότητα των περιστάσεων για την χώρα. Αδυναμία και άρνηση που καθιστούσε εντελώς έωλο οποιοδήποτε σενάριο για 180. Το ερώτημα λοιπόν του Γ. Παπανδρέου προς όλους και προς το τέλος της συζήτησης ήταν σαφές: «Μπορεί κανείς να μου εγγυηθεί με το χέρι στην φωτιά ότι θα υπάρχουν 180 ψήφοι αν το ζητήσουμε;»

Κανείς δεν μίλησε.

Και συμπλήρωσε ο Γ. Παπανδρέου: «Δεν θα παίξουμε τη χώρα στα ζάρια εξαιτίας κανενός Σαμαρά. Και δεν θα πάρω στο λαιμό μου ολόκληρο τον ελληνικό λαό για χάρη του κόμματος. Αν δεν περάσει με 180 και μετά χρεοκοπήσουμε ο ελληνικός λαός από εμάς θα ζητήσει ευθύνες που έχουμε την πλειοψηφία, από καμία αντιπολίτευση. Πολιτική πάνω στα αποκαϊδια της χώρας δεν θα κάνουμε ποτέ.»

Όλοι συμφώνησαν.

Και είναι λογικό: κανείς δεν δικαιούται και για κανένα λόγο να παίζει τις τύχες της χώρας στα ζάρια. Η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου και όλης της κυβέρνησης να μην ακολουθήσει την ιστορική πεπατημένη στη χώρα της αποφυγής του πολιτικού κόστους αποτέλεσε πολύτιμο εθνικό κεφάλαιο που βοήθησε την Ελλάδα στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της.

Όπως απέδειξαν λοιπόν τα γεγονότα, πραγματικό σενάριο για 180 ψήφους δεν υπήρξε ποτέ, όχι γιατί δεν το επεδίωξαν ή δεν κατάλαβαν την σημασία του στην τότε κυβέρνηση, ούτε γιατί δεν κατανοούσαν τι βάρος σήκωνε το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση. Επτά μήνες άυπνοι, με τον πρωθυπουργό να έχει κάνει δύο φορές τον γύρο του κόσμου σε μίλια μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες προσπαθώντας να βρει λύσεις, με πληροφορίες πάρα πολλά βράδια ότι ενδεχομένως δεν θα ανοίξει η μία ή η άλλη τράπεζα το πρωί, με την Αθήνα να καίγεται, όλο τον διεθνή τύπο και τους οίκους αξιολόγησης να ασχολούνται νυχθημερόν με την Ελλάδα, όλα αυτά και άλλα πολλά ήταν αρκετά για να κάνουν όλους μας που βρεθήκαμε σε θέσεις ευθύνης εκείνο το κρίσιμο χρονικό διάστημα να αντιληφθούμε την σοβαρότητα της κατάστασης, να κοιτάμε ρεαλιστικά τα πράγματα και να μην αιθεροβατούμε. Σενάριο 180 δεν υπήρξε ποτέ ελέω Σαμαρά και γιατί ποτέ δεν θα διακινδυνεύαμε να μας μείνει η χώρα στα χέρια για οποιοδήποτε λόγο, πόσο μάλλον για εμμονικές συμπεριφορές. Οποιαδήποτε συζήτηση «γιατί δεν ζήτησε το ΠΑΣΟΚ 180 ψήφους» αδικεί την αλήθεια και το ΠΑΣΟΚ, ξεπλένει τις ευθύνες Σαμαρά τις οποίες μάλιστα ο ίδιος δεν έχει απαρνηθεί ποτέ.