Ποια Ελλάδα θέλομε ??

Μεσοπρόθεσμη θεραπεία εθελοτυφλίας 

Άραγε, το ερώτημα «ποια Ελλάδα θέλομε;» 

 Ανακύπτει απ’ τη βεβαιότητα ότι αυτή την οποία έχομε δέν μας ικανοποιεί; Δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Εκατομμύρια συμπολίτες-μας ήσαν πολύ ευχαριστημένοι απ’ την Ελλάδα-μας, μέχρι και πέρυσι: Η παραγωγή έπεφτε ολοφάνερα, τα ελλείμματα μεγάλωναν μπροστά στα μάτια μας – αλλα οι απολαβές-μας αυξάνονταν, κι ήμασταν μιά χαρά! Πώς;
Διοτι μια γενιά νταβατζήδων εκμεταλλευόταν προκαταβολικώς τα παιδιά της, και τα υποχρέωνε να πληρώσουν μεθαύριο τον πακτωλό των δανείων με τα οποία αναισχύντως ζούσαμε καλά εμείς-εδώ-και-τώρα. Άσε που, ταυτοχρόνως, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες-μας

εξαπατούσαν το ΙΚΑ, εκατοντάδες χιλιάδες σταδιακώς προστιθέμενων κρατικοδίαιτων υπαλλήλων ζούσαν εις βάρος των συμπολιτών-τους του ιδιωτικού τομέα (που παρήγαν και φορολογούνταν για να ταΐζουν τις ιερές αγελάδες), εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών-μας κλέβαν ευθέως την εφορία – κι εκατομμύρια άλλων συναλλάσσονταν δίνοντας ή παίρνοντας μπαχτσίσι. Ποιός δέν τό ‘βλεπε το τραγικό ναυάγιο που ερχόταν; (Κι ας μήν αισχύνονταν πολιτικάντηδες και γραμματιζούμενοι που δέν το κράζανε).

Ποιός τολμάει λοιπόν να ρωτήσει αυτήν την πλειονότητα του Λαού-μας άν θέλει μιαν «άλλη» Ελλάδα;

Όπως και κατα τις τρείς τελευταίες δεκαετίες , έτσι και τώρα έχω δυστυχώς την πεποίθηση οτι η πλειονότητα του Λαού μας ΔΕΝ θέλει άλλη Ελλάδα.

Συμπέρασμα πρώτον: τις απαντήσεις στο ευλόγως ανήσυχο ερώτημα της εφημερίδας θα τις διαβάσομε μεταξύ μας. Η πλειονότητα του Λαού θέλει την ΙΔΙΑ Ελλάδα – αυτήν ακριβώς που νομοτελειακώς καταρρέει.

Γι’ αυτό, η δικιά-μου απόκριση στο ερώτημα θα είναι κάπως εμμεσότερη: Πώς άραγε θα μπορούσε ν’ αλλάξει αυτή η ηθοπολιτική-μας αυτοτύφλωση; Τέτοιες ριζικές αλλαγές πάντως απαιτούν δεκαετίες προσπαθειών – δέν γίνονται σε λίγα χρόνια. Ακολουθώντας λοιπόν στοιχειώδη ιατρική λογική, κυττάμε τη διάγνωση και βρίσκομε τη θεραπεία. Η δε διαγνωσθείσα ασθένεια, κατα την αντίληψή μου, είναι ξεκάθαρα ηθοπολιτικής κατηγορίας – όσο κι άν ετούτο στεναχωρεί τους οπαδούς των μεσσιανιστικών πολιτικών μεγαθεωριών:

«Δανείζομαι εγώ, και πληρώνουν τα εγγόνια μου»,
«Παίρνει το σινάφι-μου αυξήσεις, κρατώντας ομήρους τα άλλα σινάφια»,
«Ασκώ βία και τσαμπουκά, κάθε φορά που δέν μ’ αρέσει αυτό που η πλειοψηφία αποφάσισε»,
«Κάνω τον ανάπηρο – κι άς επιβαρύνω τους υπόλοιπους αρτιμελείς»,
«Εκβιάζω τους υπαλλήλους-μου, παραλείποντας να τους δηλώσω στο ΙΚΑ»,
«Λουφάζω κιοτίδικα μπροστά στην αντικοινωνικότητα άλλων» (εμείς ούτε χαφιέδες είμαστε ούτε αστυνομικοί, σου λέει),
«Θέλω να εργάζομαι με σίγουρον μισθό, αλλ’ αυτούς τους αλήτες τους επιχειρηματίες δέν τους πάω»,
«Κι είναι ανάγκη να πηγαίνω στην ώρα-μου στη δουλειά;» (δηλαδή άς δουλέψουνε οι άλλοι λίγο παραπάνω),
«Εμείς οι διανοούμενοι θα σας βγάλομε μανιφέστο ποιό ακριβώς κόμμα να ψηφίσετε»,
«Μιά χαρά είναι τα Ασφαλιστικά-μας Ταμεία – κάτω τα χέρια απ’ τα λαϊκά συμφέροντα»,
«Χάιδεψέ-τους τώρα τ’ αυτιά, και θα ιδούμε τί θα κάνομε μετά τις εκλογές», κ.λπ.

Όλα τούτα δείχνουν να είναι σκέτη Ανηθικότητα ενός αποφασιστικά μεγάλου ποσοστού του Λαού μας.

  Κατά συνέπειαν, εύλογο είναι να θέλομε μιαν Ελλάδα χωρίς αυτά τα ρεζιλίκια – οπότε; Οπότε το κύριο μέγα ζητούμενον είναι το πώς θα στήσομε ενα 15-ετές Πλάνο ηθοπολιτικής παιδείας: Δύσκολο, πολυσχιδές και δαπανηρό – μιάς και αυτή η παιδεία δέν γίνεται με μετακένωση γνώσεων, αλλα με Μαθητεία, με το Παράδειγμα, με την Αυτενέργεια, με την ανάπτυξη της Αξιολογικής ικανότητάς μας – ό,τι τελος πάντων χρειάζεται για ν’ αποχτήσομε κι εμείς την κοινωνική συνοχή και την παραγωγικότητα που έχουν εκατοντάδες εκατομμύρια κουτόφραγκοι (ναί, αυτοί που μας δάνειζαν επι τριάντα χρόνια – όταν εμείς υπερηφάνως εκδιδόμεθα…).

Ακούω ήδη τους αυστηρούς κριτικούς σ’ αυτήν την πρόταση για το πώς θα πάμε σε μιαν άλλη Ελλάδα: «Θεωρίες»! Και απαντάω οτι τα δήθεν «πρακτικά» μέσα που εσείς προτείνετε (χρόνια και ζαμάνια τώρα) αποδείχθηκαν επανειλημμένως αλυσιτελέστατα. Ήσαν ευχολογικές μεγαλοστομίες ή μηχανιστικές συνταγές θεσμικών τάχα μεταβολών• μερικές απ’ αυτές μάλιστα αγνοούσαν και τους ιστορικούς μηχανισμούς που υπονόμευσαν τις κομμουνιστικές Χώρες – την παμφάγο Νομενκλατούρα δηλαδή. Αντίθετα εμείς λέμε να πάμε στη ρίζα των φαινομένων, οπότε μιλάμε για βαρύ αντιβιοτικό – όχι για ζαχαρωμένες ασπιρίνες.

Παρα ταύτα, άς παραθέσομε κι εμείς μερικά χαρακτηριστικά μιας επιθυμητής Ελλάδας – χαρακτηριστικά που υποστηρίζω οτι εγγυώνται ψωμί-παιδεία-ελευθερία για τον Λαό – με προοπτική μακρόχρονη και ευσταθή. Και διότι κάθε πολιτική πρόταση κρίνεται απ’ το πόση μόνιμη κοινωνική δικαιοσύνη φέρει – κι όχι απ’ τα πόσα θερινά ανάκτορα κυριεύει:

Θέλουμε λοιπόν μιαν Ελλάδα με Αυτογνωσία (όχι άλλο «περιούσιος λαός»), με παραγωγική ικανότητα (θα παράγομε κι εμείς, όπως κι άλλες τέως φτωχές Χώρες, Φινλανδία π.χ.), με Σχολειά έμπνευσης και μόχθου που θα δώσουν στον Λαό αυτά που περιμένει να απολαύσει απ’ τα παιδιά του (κάτω το φασιστικό όνειδος της «κατάληψης»), με πατριωτισμό επιτέλους των πλούσιων φοροφυγάδων (θα τους τον επιβάλουν τίμιοι εφοριακοί, τίμιοι ελεγκτές, τίμιοι αστυνομικοί, τίμιοι δικαστές – ώχ, πάλι μας βγήκε μπροστά η ηθικότητα ως ρίζα της πολιτικής;), με υπευθυνότερα ΜΜΕ (με λιγότερο «όπου φυσάει ο άνεμος»), κ.λπ.

Καλά, και πώς και πότε θα τα πετύχομε όλα τούτα τα εξόχως φιλολαϊκά; Απάντηση: Μόλις ο Λαός θα αποχτήσει την ηθοπολιτική ικανότητα να διακρίνει το σίγουρο μεσοπρόθεσμο συμφέρον του, έναντι του περιστασιακού «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε» (και δέν λέω τίποτα για τους πώλους μας). Άμποτε.

Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.

Από:  ΛΙΤΣΑ ΚΑΝΑΒΑΚΗ