Τα… μνημόνια ??

Ούτε σε δέκα χρόνια δεν τελειώνουν!

Μέχρι τότε μπορεί να χρειαστεί να «μεταρρυθμιζόμαστε» προκειμένου να μειωθεί το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της ευρωζώνης και να υπάρξει βιώσιμο αποτέλεσμα στην οικονομία, ισχυρίζεται ο Τόμας Βίζερ.

Στο μακρινό μέλλον, όταν αρκετοί θα έχουν αποδημήσει εις τόπον χλοερόν, βλέπουν φως για την οικονομία κάποιοι Ευρωπαίοι ιθύνοντες. Μεταξύ άλλων και ο Τόμας Βίζερ – ο επικεφαλής του Euro Working Group (EWG), της ομάδας εργασίας που προετοιμάζει τις αποφάσεις στις συναντήσεις των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης,

αυτός που βάζει την τελική σφραγίδα για την τήρηση των προαπαιτουμένων από την Ελλάδα πριν από την εκταμίευση των δόσεων του προγράμματος προσαρμογής.

Σε συνέντευξή του στην αυστριακή WirtschaftsBlatt, ο Αυστριακός αξιωματούχος ισχυρίστηκε ότι οι μεταρρυθμίσεις για τη μείωση του δημοσίου και του ιδιωτικού χρέους στις χώρες της ευρωζώνης θα μπορούσαν να πάρουν έως και δέκα χρόνια προτού να υπάρξει ένα βιώσιμο αποτέλεσμα για την οικονομική ανάπτυξη. «Θα μπορούσε να πάρει έως και 10 χρόνια μέχρις ότου αυτές οι μεταρρυθμίσεις να φέρουν αποτέλεσμα», είπε χαρακτηριστικά.

Δομική κρίση

Τόνισε επίσης ότι, παρότι η κρίση του ευρώ αποτελεί παρελθόν, η ευρωζώνη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια δομική κρίση ανάπτυξης. «Τα βήματα που χάσαμε στην πορεία προσαρμογής προς την παγκοσμιοποίηση της τελευταίας 25ετίας πρέπει να γίνουν και πολλοί σημαντικοί τομείς της οικονομίας να μειώσουν τα επίπεδα του χρέους τους».

Εν τω μεταξύ όμως η ανάπτυξη της ευρωζώνης, έπειτα από δύο χρόνια ύφεσης, επιβραδύνθηκε στο πρώτο τρίμηνο της χρονιάς στο 0,2% από 0,5% στο τελευταίο τρίμηνο του 2013. Η επιβράδυνση αυτή δείχνει την εύθραυστη ανάκαμψή της. Το ΔΝΤ προέβλεψε προχθές ότι η αύξηση του ΑΕΠ της ευρωζώνης στο σύνολο του 2014 δεν θα ξεπεράσει το 1,1%, ποσοστό ανεπαρκές για τη μείωση της μαζικής ανεργίας και της φτώχειας. Οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης συζητούν τη χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων προκειμένου να τονωθεί η ανάπτυξη, ενώ Γάλλοι αξιωματούχοι πιέζουν για αποδυνάμωση του ευρώ προκειμένου να τονωθούν οι εξαγωγές. Ομως ο Βίζερ, που θεωρείται πρόσωπο της αμέσου επιρροής του Βερολίνου, υποστήριξε στη συνέντευξή του ότι η νομισματική πολιτική από μόνη της δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια εξισορροπημένη ανάπτυξη. Κάτι ανάλογο ισχυρίστηκαν για ακόμη μια φορά την περασμένη εβδομάδα τόσο ο Γερμανός υπουργός Βόλφγκανγκ Σόιμπλε όσο και ο πρόεδρος της γερμανικής κεντρικής τράπεζας Γενς Βάιντμαν.

Φορολογική «χαλάρωση», αλλά με… ανταλλάγματα

Ο Αυστριακός οικονομέτρης τόνισε ωστόσο στη συνέντευξή του ότι λογικό θα ήταν η σύνδεση των μεταρρυθμιστικών μέτρων με άλλες πτυχές της οικονομικής πολιτικής, όπως η φορολόγηση. «Θα μπορούσαν να υπάρχουν μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας και παρεκκλίσεων στη δημοσιονομική πολιτική αν οι μεταρρυθμίσεις εκτελούνταν αποτελεσματικά… Θα μπορούσαν να υπάρξουν περισσότερα περιθώρια απ’ ό,τι αρκετοί σχολιαστές γνωρίζουν. Αλλά δεν θα υπάρξει επέκταση προθεσμιών (εκπλήρωσης δημοσιονομικών στόχων) χωρίς κάποιες σημαντικές οικονομικές αιτίες».

Οι δηλώσεις αυτές αφήνουν περιθώρια για σκέψεις επικείμενης χαλάρωσης της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβλήθηκε τα τελευταία χρόνια στην πλειονότητα των χωρών της ευρωζώνης, γονατίζοντας τους εργαζόμενους. Το «αντάλλαγμα» θα είναι περαιτέρω μεταρρυθμίσεις νεοφιλελεύθερης φυσικά οικονομικής κατεύθυνσης. Ο Βίζερ δεν είναι άλλωστε ο μοναδικός που μιλά αυτόν τον καιρό για μεταρρυθμίσεις. Ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η Κομισιόν, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε χρησιμοποιούν σχεδόν σε κάθε τους αναφορά αυτόν τον όρο.

Η ανάγκη μεταρρυθμίσεων μετά τη δημοσιονομική σταθεροποίηση είναι πια το νέο μότο όλων των συντηρητικών. Στόχος των μεταρρυθμίσεων δεν είναι βέβαια ούτε η ανάκαμψη της οικονομίας -την οποία ο Βίζερ τοποθετεί άλλωστε σε βάθος δεκαετίας- αλλά η μεταφορά ακόμη μεγαλύτερου κομματιού της Οικονομίας από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα.